11 november 2015
Inzameling voor Apay
In reisgidsen over Brasil heb ik gelezen dat het toeristen wordt afgeraden zelf in de auto te rijden in Brasil. We zijn hier nu vijf weken en ik moet bekennen dat ik mij daar wel iets bij kan voorstellen. Hoe je je dan wel moet verplaatsen, is mij nog niet geheel duidelijk, want treinen heb ik hier nog niet zien rijden. Wel grote bussen waarin je een ticket voor een slaapplaats kunt kopen. Dat is dan ook wel nodig als je 10 uren in de bus moet zitten. Velen hier gaan met de bus naar bijvoorbeeld Sao Paulo, wat ongeveer acht tot negen uur rijden is. Men zegt dat het een comfortabele manier van reizen is. Misschien toch maar eens proberen. Wat je veel ziet zijn robuuste, veelal oude vrachtauto’s die in slierten achter elkaar rijden. Alles wordt hier over de weg vervoerd. Met enige regelmaat zie je een gekantelde vrachtauto langs de weg liggen. En laat het nu juist deze logge vrachtwagens zijn waar ik het echt niet op heb staan. De chauffeurs nemen het hier niet zo nauw met de verkeersregels. Een ononderbroken lijn wordt niet altijd gerespecteerd, hoewel er hoge boetes op staan heeft men ons verzekerd.
Voor ons valt er hier nog heel wat te leren in het verkeer. Als wij een Lomba willen inslaan menen wij te moeten voorsorteren als er een tegenligger aankomt. Dit blijkt hier in Brasil niet een gangbare regel te zijn. Tenminste? Een van onze gemeenteleden wees ons er op en zei: “Sorry hoor, ik wil jullie niet terechtwijzen, maar ik zag jullie erg gevaarlijk doen!” - “Hoezo gevaarlijk?” vroegen wij. “Jullie stonden midden op de weg voorgesorteerd, terwijl er achter jullie een vrachtauto de berg kwam afrollen...” We begrepen direct wat hij bedoelde. We zien nu dat anderen rechts de berm inrijden, om vervolgens de weg over te steken. Nou ja, ons autootje heeft nog geen schrammen opgelopen… Dus wij gelukkig ook nog niet. (Maar, toch wel een interessant verkeersprobleem voor Nico Lyclema, lijkt mij. Laten wij het er nog maar eens over hebben, Nico)
Zoiets klaar je dus met een hamer
Afgelopen vrijdagavond kwamen we laat thuis van ons avondje Apay. Misschien had Henk wel enig voorgevoelen dat ons ‘knuffeltje’ zich, tijdens onze afwezigheid, heer en meester van ons huis probeerde te maken. Want hij is direct na thuiskomst naar de bijkeuken gelopen. Ik liep door het huis toen ik hem hoorde roepen: “Daar heb je hem!”
Waar het geluid van zijn stem vandaan kwam, kon ik niet goed horen. Of ik wilde het niet horen, dat kan ook zijn natuurlijk. Maar ik begreep wel dat het om ‘hem’ ging.
“Zo!” hoorde ik zelfvoldaan roepen. “Die zit!”
In de bijkeuken zag ik Henk staan met een hamer in de hand. Hij wees naar de grond. “Kijk, dat is ‘m dus!’ Ik zag een zielige platgeslagen ‘spin’ liggen, maar wel een met een heel lange ‘staart’. Dat was ‘hem’ dus, ons huisdier, de schorpioen! Wij denken graag dat het een eenzame en verdwaalde zwerver was...
Medische post in Arapoti
Als ik buiten Nederland ben, realiseer ik mij pas goed wat wij aan medische voorzieningen hebben. En daarmee wil ik niet zeggen dat hier de medische zorg niet goed zou zijn, maar veel meer de afstanden die hier moeten worden afgelegd om bij een ziekenhuis te komen. Voor ons, vanuit Arapoti, is in Ponta Grossa, het dichtstbijzijnde ziekenhuis, wat zo’n twee uur rijden hier vandaan ligt. En, is de hulp die men nodig heeft specialistisch, dan wordt het
Curitiba, wat vier uur rijden hier vandaan is. De mensen hier in de kolonie zeggen: “Ach, dat went.” Maar wijs ik ze op problemen die ik hoor tijdens de bezoeken, dan ziet men dit ook als een van de grootste problemen hier. Op zo’n dun bevolkt gebied is een medische post, zoals hier, het hoogst haalbare.
