29 oktober 2015
‘Opruimen, vergeven en loslaten’
Dit was het thema van de christelijke vrouwendag, gehouden op woensdag 28 oktober. De christelijke vrouwendag is een jaarlijks initiatief van de drie ABC-koloniën (Arapoti, CaramBei en Castrolanda). Dit jaar werd de 63ste bijeenkomst hier in Arapoti gehouden.
De laatste weken was iedereen hier in de gemeente druk met de voorbereidingen. Dat was rondom het toneelstuk dat zou worden opgevoerd door jongeren uit onze kolonie, rondom de maaltijden, de koffie, het gebak, presentaties, quiz, meditatie, zang, enz. enz. Alles rondom de kerk werd opgepoetst en schoongeboend. Stel je voor: een smetteloos witte kerk in de zomerzon, rondom een mooi aangelegde en goed verzorgde tuin, grenzend aan het (woon)centrum waar ook wij wonen. Een woonkern waar royale huizen staan, met mooie tuinen en elk met een groot hekwerk er omheen.
Daar kwamen woensdagmorgen, 28 oktober ’s morgen rond 9.00 uur twee bussen aanrijden vanuit Castrolanda en Carambei. Beide bussen vol met enthousiaste vrouwen. En wat een ontvangst: koffie met heerlijke zelfgebakken taart! Onbegrijpelijk! Waar wij in Nederland voor naar de bakker gaan, duikt men hier zelf voor de keuken in. “Willen we het lekker hebben, dan moeten we zelf bakken. De winkels hebben hier duidelijk minder te bieden op dit gebied dan in Holland.“
Voor veel vrouwen is het een ontmoetingsdag van zussen en schoonzussen, van moeders en (schoon)dochters, van vriendinnen en klasgenoten. Ik hoorde zelfs van een mevrouw uit Nederland, geboren in Carambei, dat zij haar reis speciaal rondom deze vrouwendag heeft gepland. “Heerlijk, zo’n dag waarop alleen maar Nederlands wordt gesproken en waarop men, als het even kan, een nieuw ‘kleedje’ uit Holland aantrekt.”
De dag begon met een toneelstuk waarin alles draaide om ‘opruimen, vergeven en loslaten’. Drie zussen waren bijeen gekomen in het huis van hun moeder om er de boel op te ruimen. Moeder was overleden. Zoals zo vaak het geval is bij het overlijden van ouders, hebben alle kinderen een ander beeld van de overledene. Zo zelfs, dat je zou kunnen denken: gaat het hier wel over dezelfde persoon? Zo ook bij deze drie zussen. De oudste wil graag alles regelen, dat was haar rol altijd geweest in huis. De jongste wil haar emoties de vrije loop laten en de middelste wil dat het gezellig wordt nu ze voor de laatste keer als zussen bij elkaar zijn in het ouderlijk huis. Komen ze eigenlijk wel uit hetzelfde gezin? Hebben ze het wel over dezelfde moeder?
Ook hun mannen worden ingezet: de een maakt een vuur achter het huis waarin alles wat niet meer van waarde is, wordt verbrand. Een ander moet de verhuisdozen met de gesorteerde spulletjes ophalen. En de derde zit, tot ergernis van de zussen, met zijn eigen gedachten. Hij vraagt zich af of Heerenveen en Drachten wel tot de Friese elf steden behoren.
Als tante Chrisje langskomt, krijgen ze te horen dat moeder een relatie had met de buurman. Van de man die moeders financiën regelde, horen ze dat moeder al haar bezit had omgezet in beleggingen. Hij vertrouwt hen toe: “Jullie moeder had een droom. Ze wilde jullie rijk achterlaten.”
Uiteindelijk blijven mensen, ook al komen ze uit één gezin en zijn ze op het eerste gezicht zeer hecht geweest, vreemden voor elkaar. Dit thema werd op een indringende, maar komische wijze uitvergroot. Zowel het thema sprak mij aan alsook de humor die het opriep. Kortom: ik heb genoten!
Het middagprogramma werd ook door eigen mensen van Arapoti verzorgd, met o.a. een rollenspel, zang, meditatie en natuurlijk een bijbelquiz! Dat had ik kunnen verwachten. Vroeger was ik daar al paniekerig voor. Dan te bedenken dat het toen alleen nog om bijbelnamen ging. Zo van: hoe heet de derde zoon van Jacob? Ik verloor werkelijk altijd! Bij deze quiz mochten we aangeven uit welk Bijbelboek en uit welk hoofdstuk de tekst kwam die we kregen aangereikt. Het liefst nog met het vers erbij. De mensen om mij heen waren blij dat ze mij in de groep hadden. “Met een dominee in de groep is dit natuurlijk een fluitje van een cent.” Jammer! Ik vond het niet zo gepast ten opzichte van de anderen en zei: “Jullie vinden het vast wel goed dat ik gewoon maar meeluister.”
Voorleeswedstrijd
‘s Morgens gaan de kinderen hier naar de Braziliaanse school, ’s middags zijn daar de lessen op de Hollandse school voor kinderen die willen. Misschien moet ik zeggen: voor de ouders die dit voor hun kinderen willen. Hier leren de kinderen Nederlands lezen en schrijven, spelling en grammatica. Ook wordt er iets gedaan aan aardrijkskunde, geschiedenis en maatschappijleer.
Juf Karine en juf Marjan, leerkrachten van de Hollandse school, vroegen Henk en mij als jury dienst te doen bij de jaarlijkse voorleeswedstrijd. De leerlingen mochten om beurten één pagina voorlezen uit een door de klas zelf gekozen boek. Wij mochten dit voorlezen beoordelen op overdracht, tempo, stemgebruik, articulatie en inhoudsoverdracht. Leuk! Henk en ik voelden ons weer de meester en de juf. Eigenlijk precies zoals we zijn begonnen. Wij hebben de kinderen na afloop verteld dat wij allebei Nederlandse les hebben gegeven en dat we genieten van zo’n middagje op hun school. En zoals je van een goede meester en juf mag verwachten, hebben we hun kennis van het Nederlands bejubeld. We overdrijven niet als we zeggen dat het niveau van voorlezen het niet onder doet voor dat van de kinderen in Nederland. Henk en ik waren inderdaad zeer verrast. En dan voel ik – ik wil het hier toch even kwijt – dat ik heel veel van onderwijs houd.
